در یک برنامه تازه منتشرشده، شبکه منوتو که معمولا رویکردی انتقادی در قبال جمهوری اسلامی دارد، این بار به موضوعی اشاره کرده که سالها از سوی کارشناسان داخلی و حتی برخی ناظران بینالمللی مطرح شده بود: سیاست دوگانه ایالات متحده در قبال برنامههای هستهای ایران و کشورهای منطقه. در این ویدئو، گردانندگان برنامه تأکید میکنند که آمریکا در حالی از همکاری هستهای با عربستان سعودی – شامل انرژی هستهای غیرنظامی و حتی امکان غنیسازی – استقبال میکند که در برابر فعالیتهای صلحآمیز ایران طی دهههای گذشته شدیدترین مخالفتها و فشارها را اعمال کرده است.
این شبکه در توضیح این تناقض، به یک نکته کلیدی اشاره میکند: ریشه این برخورد تنها مربوط به تحولات پس از انقلاب نیست، بلکه به پیش از سال ۱۳۵۷ بازمیگردد؛ زمانی که حکومت پهلوی – با وجود اینکه یکی از نزدیکترین متحدان واشنگتن بود – درخواستهایش برای توسعه چرخه کامل سوخت هستهای با پاسخ منفی آمریکا مواجه میشد. در بخش دیگر برنامه، گفته میشود حتی در دورهای که هنری کسینجر، مشاور امنیت ملی و سپس وزیر خارجه آمریکا، از چهرههای نزدیک به شاه محسوب میشد، واشنگتن با راهاندازی ظرفیتهای غنیسازی در ایران موافقت نکرد.
مجریان منوتو همچنین برای مقایسه رفتار آمریکا مثال عربستان را مطرح میکنند: کشوری که اکنون در حال مذاکره با واشنگتن برای کسب انرژی هستهای غیرنظامی است و احتمال ورود به حوزه غنیسازی نیز برای آن مطرح شده، در حالی که چنین سطحی از همکاری برای ایران – بهویژه پس از انقلاب – عملاً غیرقابل تصور بوده و با شدیدترین تحریمها و فشارهای بینالمللی مواجه شده است.
در بخشی از اظهارات پخششده از این شبکه، گفته میشود که موضع ترامپ درباره اینکه «ایران با داشتن نفت نیازی به انرژی هستهای ندارد» نشان میدهد نگاه واشنگتن به ایران نه بر پایه استانداردهای فنی، بلکه بر اساس یک رویکرد سیاسی ثابت بنا شده است؛ رویکردی که با تغییر دولتها نیز دگرگون نشده و حتی در دوران روسای جمهوری متفاوت – از دموکرات تا جمهوریخواه – تداوم داشته است.
به اعتقاد منوتو، مسئله اصلی آمریکا «ذاتاً مردم ایران» یا «حکومت فعلی» نیست، بلکه این کشور از دههها قبل با استقلال راهبردی ایران و توسعه ظرفیتهای فنی پیچیده در این سرزمین دچار چالش بوده است. این شبکه در پایان جمعبندی میکند که واشنگتن در قبال ایران و عربستان دو استاندارد کاملاً متفاوت دارد و این سیاست دوگانه، همان چیزی است که امروز نیز در مذاکرات منطقهای و بینالمللی خود را نشان میدهد.
