هفتم آذر برای بسیاری از ایرانیان تنها یک تاریخ نیست؛ نمادی است از ایستادگی علمی، مقاومت ملی و هزینههای سنگینی که کشور برای حفظ پیشرفت و استقلال علمی خود پرداخته است. در چنین روزی در سال ۱۳۹۹، رژیم صهیونیستی با اجرای پیچیدهترین عملیات رباتیک تاریخ خود، شهید محسن فخریزاده – یکی از ستونهای اصلی برنامههای هستهای و دفاعی ایران – را در دماوند ترور کرد؛ عملیاتی که طراحان آن میپنداشتند مسیر علمی کشور را متوقف خواهد کرد، اما در عمل به نقطهای برای تقویت اراده ملی و پیشرفتهای شتابدار تبدیل شد.
فخریزاده که از جوانی در صفوف انقلاب و سپس در جبهههای دفاع مقدس حضور داشت، به نماد دانشمند متعهدی تبدیل شد که میتوانست علم را در خدمت امنیت، فناوری و آینده کشور قرار دهد. او تحصیلات خود را در رشته فیزیک هستهای آغاز کرد و سپس با ورود به دانشگاه امام حسین(ع)، در مقاطع ارشد و دکتری بهگونهای درخشید که بهسرعت جایگاه او در پروژههای استراتژیک مشخص شد. دانش، مدیریت و تجربه عملی او، پایههای شکلگیری بسیاری از صنایع پیشرفته دفاعی را بنا گذاشت.
در سه دهه اخیر، فخریزاده از چهرههای کلیدی سازمان پژوهش و نوآوری دفاعی (سپند)، برنامههای پیشرفته موشکی، سامانههای پدافند هوایی و تحقیقات بیوتکنولوژی دفاعی بود؛ نقشی که او را در صدر فهرست ترور موساد قرار داد. حتی نخستوزیر وقت رژیم صهیونیستی، بنیامین نتانیاهو، در سخنرانی معروف خود مستقیماً گفت: «این نام را به خاطر بسپارید؛ محسن فخریزاده!» جملهای که عمق نگرانی دشمن از این دانشمند ایرانی را آشکار میکرد.
در صبح ۷ آذر ۱۳۹۹، موساد عملیاتی را اجرا کرد که در هیچیک از ترورهای قبلی سابقه نداشت: تیرباری هوشمند و کنترلشونده با ماهواره که بدون حضور حتی یک عامل انسانی در صحنه، تنها در سه دقیقه ۱۳ گلوله شلیک کرد، گلولههایی که براساس پردازش تصویر و هوش مصنوعی، فقط بدن و چهره دانشمند ایرانی را هدف میگرفتند. وانت حامل تیربار پس از مأموریت منفجر شد تا کوچکترین ردی باقی نماند. بعدها مشخص شد که علیرضا اکبری – جاسوس MI6 – با اطلاعاتی که درباره جایگاه و نقش فخریزاده داده بود، امکان طراحی این عملیات را فراهم کرده بود.
اما پنج سال پس از این ترور، نتیجه خلاف تصور دشمن است. ایران در فناوریهای پیشرفتهتر از گذشته ایستاده: از غنیسازی پیشرفته تا موشکهای هایپرسونیک فتاح و توسعه طرحهای بیوتکنولوژی دفاعی. میراث علمی فخریزاده نهتنها خاموش نشده، بلکه الهامبخش نسل جدیدی از دانشمندان شده است.
هفتم آذر، یادآور این حقیقت است که ترور یک دانشمند ممکن است بدنش را خاموش کند، اما حرکت علمی ملتی را که به راه او ایمان دارد هرگز متوقف نمیکند.
