چمن ورزشگاه یادگار امام تبریز حالا یکی از جدیترین بحرانهای زیرساختی فوتبال ایران در فصل جاری است؛ بحرانی که نهتنها برنامهریزی باشگاه تراکتور را بههم ریخته، بلکه این تیم را از میزبانی در استادیوم خانگیاش محروم کرده است. هرچند طی روزهای اخیر مسئولان ورزشی تبریز تلاش کردهاند این وضعیت را نتیجه برگزاری مسابقه آسیایی تراکتور مقابل الوحده امارات بدانند، اما اسناد و اظهارنظرهای جدید، روایت متفاوتی را نشان میدهد؛ روایتی که از تصمیمی عجیب، شتابزده و برخلاف هشدار کارشناسان حکایت دارد.
طبق گزارشها، چمن جدید یادگار امام هنوز به آمادگی کامل نرسیده بود و برگزاری یک مسابقه سنگین آسیایی میتوانست بافت و ریشه چمن را دچار آسیب جدی کند. کاهش دما در تبریز، مرحله تثبیت چمن را حساستر کرده بود و همین موضوع باعث شده برخی متخصصان حتی پیشنهاد «کشت مجدد» را مطرح کنند؛ اقدامی که عملاً در فصل سرد سال تقریباً غیرممکن است. با این شرایط، پیشبینی وخامت چمن کاملاً روشن بود و بسیاری انتظار داشتند باشگاه و مسئولان شهر، تصمیم محافظهکارانهتری بگیرند.
اما نکته جنجالی ماجرا از جایی آغاز میشود که یکی از مسئولان باشگاه تراکتور در گفتوگو با «فوتبالی» اعلام میکند AFC تأییدیه لازم برای برگزاری این مسابقه در ورزشگاه بنیان دیزل را صادر کرده بود و از نظر کنفدراسیون فوتبال آسیا، استفاده از ورزشگاهی جایگزین با فاصله مناسب از فرودگاه، هیچ مشکلی نداشت. این یعنی برخلاف ادعای مسئولان استانی که تاکید کرده بودند «امکان میزبانی آسیایی در ورزشگاهی غیر از یادگار وجود نداشته»، ظاهراً گزینه جایگزین کاملاً قابل اجرا بوده است.
به بیان دیگر، این تصمیم نه ناشی از اجبار، بلکه نتیجه اصراری عجیب برای برگزاری بازی در یادگار امام بوده؛ اصراری که حالا بهایش را هم تراکتور میپردازد و هم فوتبال تبریز. امروز نه چمن جدید فرصت ترمیم دارد، نه امکان کشت دوباره در زمستان فراهم است و نه برنامه مسابقات تراکتور انعطاف لازم برای جابهجاییهای پیدرپی دارد.
در شرایط کنونی، تراکتوریها اعلام کردهاند در صورت ادامه محدودیتها، آمادگی میزبانی آسیایی در بنیان دیزل را دارند، اما پرسش اصلی همچنان پابرجاست:
وقتی کارشناسان هشدار داده بودند و تأییدیه AFC برای بنیان دیزل وجود داشت، چرا بازی با الوحده در یادگار برگزار شد؟
این پرسشی است که پاسخ آن میتواند بسیاری از پشتپردههای مدیریت ورزشی تبریز را روشن کند.
