پیام سرلشکر سیدعبدالرحیم موسوی به مناسبت هفتم آذر، روز نیروی دریایی ارتش جمهوری اسلامی ایران، امسال رنگ و بوی متفاوتتری به خود گرفته است. او در شرایطی از اقتدار و آمادگی کامل نیروی دریایی سخن میگوید که در ماههای اخیر، منطقه غرب آسیا یکی از پرتنشترین دورههای سالهای اخیر را پشت سر گذاشته است. بهویژه پس از «جنگ تحمیلی ۱۲ روزه آمریکا و رژیم صهیونیستی علیه ایران»، که در متن پیام به آن اشاره شده، اهمیت بازدارندگی دریایی برای جمهوری اسلامی ایران بیش از هر زمان دیگری برجسته شده است. در چنین فضایی، سرلشکر موسوی تلاش میکند نهتنها از رشادتها و دستاوردهای نیروی دریایی ارتش تجلیل کند، بلکه پیام روشنی هم به بازیگران خارجی بدهد: نیروی دریایی برای هرگونه تهدید احتمالی کاملاً مهیاست.
در بخش ابتدایی پیام، نقش تاریخی و استراتژیک نیروی دریایی ارتش از نخستین سالهای انقلاب مورد تأکید قرار گرفته است؛ نیرویی که در حفاظت از مرزهای آبی ایران، تأمین امنیت خطوط کشتیرانی و حضور فعال در آبهای فرامنطقهای همواره نقشآفرینی کرده است. اشاره به «حضور هدفمند و افتخارآمیز در آبهای آزاد» درواقع به همان مأموریتهای دوردست نداجا برمیگردد؛ مأموریتهایی که در دهه اخیر کاملاً مورد توجه رسانهها و ناظران امنیت منطقهای قرار گرفت.
اما نقطه کلیدی پیام، بخش مربوط به تهدیدات اخیر است. سرلشکر موسوی با اشاره به تحولات امنیتی پس از جنگ ۱۲روزه و عملیاتهای دشمنان، تأکید میکند که نیروی دریایی اکنون در بالاترین سطح آمادگی عملیاتی قرار دارد و توان پاسخ «قاطع، مؤثر و پشیمانکننده» را داراست. این گزاره، در ادبیات نظامی جمهوری اسلامی، معنایی مشخص دارد: بازدارندگی فعال. در ادامه پیام، او این بازدارندگی را نتیجه هماهنگی میان نیروی دریایی ارتش و نیروی دریایی سپاه میداند و از آن بهعنوان یک «الگوی ممتاز» برای پاسخ به تهدیدات فرامنطقهای یاد میکند.
در بخش دیگری از پیام، سرلشکر موسوی تنها به ظرفیت رزمی اشاره نمیکند؛ او حوزههای علمی، آموزشی، فناوری و دیپلماسی دریایی را نیز جزء مؤلفههای اقتدار دریایی میداند. اشاره به «تربیت نیروهای متخصص» و توسعه فناوریهای نوین، نشان میدهد که روایت رسمی، نیروی دریایی را تنها یک بازوی نظامی نمیبیند، بلکه یک نهاد چندبعدی برای قدرتسازی پایدار معرفی میکند.
پیام با قدردانی از رزمندگان و فرماندهان نداجا و تأکید بر استمرار مسیر جهادی و ارتقای بازدارندگی پایان مییابد؛ روایتی که در مجموع، یک چارچوب منسجم از «اقتدار، آمادگی و نقشآفرینی منطقهای ایران» ارائه میدهد.
