اظهارات جدید «بوعز لوی»، مدیرکل صنایع هوافضای رژیم صهیونیستی، در کنفرانس UVID۲۰۲۵ موجی از بحث و تحلیل در محافل امنیتی و نظامی ایجاد کرده است. او که در تلآویو سخن میگفت، برخلاف انتظار بسیاری از کارشناسان، بزرگترین چالش و شگفتی جنگ اخیر را نه توانمندی فناورانه ایران، بلکه «جسارت ایرانیها» در اجرای یک حمله موشکی بیسابقه علیه اهداف داخل سرزمینهای اشغالی دانست. این اظهارات که توسط روزنامه عبریزبان معاریو منتشر شده، نشان میدهد تلآویو بهطور رسمی پذیرفته است آنچه موازنه بازدارندگی را برهم زده، جسارت و تصمیمگیری عملیاتی ایران بوده است؛ اقدامی که برای نخستین بار رژیم صهیونیستی را در وضعیت دریافت حجم بیسابقهای از موشکها قرار داد.
لوی تأکید کرده است که اسرائیل هرگز تصور نمیکرد کشوری بتواند چنین حجم عظیمی از موشکهای بالستیک، کروز و پهپادهای رزمی را بهصورت همزمان و هماهنگ به سمت «مرکز کشور» شلیک کند. او این حمله را نقطه عطفی معرفی کرد که برای نخستین بار نشان داد یک بازیگر منطقهای میتواند توانمندی موشکی خود را در مقیاسی به کار بگیرد که تمام سامانههای دفاعی چندلایه اسرائیل – از گنبد آهنین تا فلاخن داوود و پیکان – را به چالش عملیاتی بکشد. به گفته او، اسرائیل «اولین کشور» بوده که تجربه دریافت چنین حجم از حملات موشکی همزمان را پشت سر گذاشته است؛ تجربهای که پیامدهای راهبردی آن برای تلآویو و حتی واشنگتن قابلچشمپوشی نیست.
این مقام ارشد صنایع هوافضای اسرائیل تصریح کرده است ایرانیها با این اقدام «یک عرصه جدید ایجاد کردهاند»؛ عرصهای که در آن جنگهای آینده نهتنها مبتنی بر فناوری، بلکه بر موجهای پیوسته و فشرده حملات موشکی و پهپادی خواهد بود. او هشدار داده است که دفاع در برابر چنین حملاتی تنها با رویکرد نقطهای امکانپذیر نیست و اسرائیل باید به سمت «پاسخ سامانهای و فراگیر» حرکت کند؛ پاسخی که شامل مدیریت یکپارچه رادارها، رهگیرها، پدافند لایهای و بازنگری در سازوکار هشدار زودهنگام است.
تحلیلگران نظامی میگویند این اظهارات یک اعتراف کمسابقه از سوی یک مقام رسمی صنایع نظامی اسرائیل محسوب میشود. در حالی که تلآویو معمولاً تلاش میکند ضعفهای خود را کماهمیت جلوه دهد، این بار اذعان شده که قدرت عملیاتی و جسارت ایران در اجرای یک حمله موشکی تمامعیار، معادله سنتی «برتری مطلق اسرائیل» را تغییر داده است. همچنین این سخنان نشان میدهد که حمله اخیر صرفاً یک واکنش تاکتیکی نبود، بلکه پیامی راهبردی درباره تغییر قواعد بازدارندگی در منطقه بود.
