جامعه ادبی ایران در سوگ یکی از نویسندگان بیادعای اما تأثیرگذار خود نشست. خبر درگذشت مژده ساجدین، نویسنده و داستاننویس اهل گیلان، توسط خانه فرهنگ گیلان اعلام شد و در میان اهل قلم و علاقهمندان ادبیات داستانی با اندوه فراوان همراه بود.
مژده ساجدین، متولد ۱۳۴۹، از چهرههای فعال در حوزهی داستاننویسی معاصر شمال کشور بود. او با نگاهی محلی اما زبانی جهانی به روایت زندگی زنان، مهاجرت و هویت در بستر بومی گیلان میپرداخت. ساجدین در آثارش با دقت و نگاهی شاعرانه، ظرافتهای فرهنگی و اجتماعی منطقه را تصویر میکرد و از جمله نویسندگانی بود که توانست صدای زنان و مردمان نادیدهماندهی شمال ایران را به متن ادبیات ملی بیاورد.
از جمله آثار شاخص او میتوان به مجموعهداستانهای «شهرزاد چاه»، «سنگاب» و «بی رفت بی برگشت» اشاره کرد؛ آثاری که توسط منتقدان به عنوان نمونههایی از نثر روان، تصویرسازی موجز و نگاه انسانی توصیف شدهاند. ساجدین هیچگاه در پی شهرت و جلوه رسانهای نبود، اما آثارش آرام و پیوسته در میان دوستداران ادبیات معاصر جریان داشت و در جلسات داستانخوانی، کارگاههای ادبی و نشریات محلی بهطور گسترده مورد استقبال قرار میگرفت.
نویسندگان و منتقدان محلی از او به عنوان چهرهای متواضع، خلاق و حامی نسل جوان یاد کردهاند. خاستگاه فرهنگی او در گیلان، حضور پررنگ طبیعت و باران را در نوشتههایش نمایان میکرد — فضایی که به نوعی امضای ادبیاش شده بود.
درگذشت مژده ساجدین نه تنها فقدان یک نویسنده، بلکه خاموش شدن صدایی است که از سادگی و صداقت تغذیه میکرد. او روایتگر زندگی آدمهایی بود که کمتر دیده میشدند و به همین دلیل آثارش جایگاه ویژهای در روایت محلی و زنانه معاصر دارد. اکنون در سکوت رطوبتی بارانخوردهی شمال، ادبیات ایران یکی از صداهای صمیمی خود را از دست داده است.
