فیلم «بچهی مردم» تازهترین تجربه سینمایی محمود کریمی است؛ اثری که در مرز میان طنز و تراژدی حرکت میکند و میکوشد از دل واقعیتی تلخ، مفهومی انسانی و امیدوارکننده بیرون کشد. کریمی در نشست نقد فیلم در دانشگاه تهران، صراحتاً گفت: «علاقهای به ساخت آثار تلخ ندارم؛ حتی اگر قصهام در دل جنگ بگذرد، زبان من باید زندگیآفرین باشد.»
او با بهرهگیری از زبان طنز در فضای دفاع مقدس، تلاش کرده واقعیت تلخ رهاشدگی، بیهویتی و بحران خانوادگی را در بستری از شوخطبعی و روحیهی انسانی بازگو کند. این نگاه، فیلم را از قالب رایج درامهای صرفاً جنگی یا اجتماعی بیرون میآورد و در میانه دو قطب «کمدی عامهپسند» و «درام تلخ اجتماعی» نگه میدارد — جایی که طنز به ابزاری تفسیری تبدیل میشود، نه صرفاً مفرحکننده.
نشست نقد و بررسی فیلم در دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه تهران با حضور کارگردان، تهیهکننده سیدعلی احمدی و دکتر اعظم راودراد برگزار شد؛ رویدادی که نشان داد «بچهی مردم» تنها یک فیلم سینمایی نیست، بلکه دستاویزی برای گفتوگو درباره هویت، مسئولیت اجتماعی و روایت گمنامان تاریخ معاصر است.
راودراد تأکید کرد که فیلم با جابهجایی معنایی واژه «بچهی مردم» — از بار منفی به معنای مثبت و انسانی — تابوشکنی کوچکی در فرهنگ عمومی ایران رقم میزند. او فیلم را «برشی انسانی از حقیقت جنگ» دانست، جایی که قهرمان نه اسطورهای دستنیافتنی، بلکه نوجوانی است معمولی، نامهرسان، شوخطبع و در جستجوی معنا.
در پسزمینه تولید نیز نکته مهمی وجود دارد: فیلم برخلاف جریان رایج آثار مناسبتی، سفارشی نیست؛ احمدی گفت با وجود پیشنهاد نهادهایی برای خرید حق اکران یا تغییر پیام، گروه تولید ترجیح داد استقلال خود را حفظ کند تا محتوای انسانی اثر در خدمت پیام سازمانی قرار نگیرد. این استقلال، «بچهی مردم» را در ردیف معدود آثار داوطلبانه و متعهد اجتماعی مینشاند که از دل واقعیت، نه دستور، زاده شدهاند.
در نهایت «بچهی مردم» بیش از آنکه فیلمی جنگی باشد، روایتی فلسفی از جستجوی هویت در دل جنگ، بیمادری، و رفاقت است؛ روایتی که با لحنی شوخ، انسانی و پراحساس، تلخترین حقیقت را تماشایی میکند.
