پیروزی ۳–۰ منچسترسیتی مقابل ساندرلند در جام حذفی، لحظهای داشت که نهتنها نتیجه بازی، بلکه فضای رسانهای فوتبال اروپا را تحتتأثیر قرار داد؛ لحظهای که رایان شرکی، ستاره تکنیکی و تازهوارد سیتی، با یک پاس گل خارقالعاده رابونا، توپ را برای فیل فودن ارسال کرد و گل سوم تیم رقم خورد. حرکتی که بلافاصله در شبکههای اجتماعی دستبهدست شد، هزاران بار بازنشر شد و بسیاری از تحلیلگران از آن بهعنوان «یکی از خاصترین پاسگلهای فصل فوتبال انگلیس» یاد کردند.
شرکی که از زمان انتقالش به سیتی زیر ذرهبین رسانهها بوده، پس از بازی در گفتوگو با BBC با اعتمادبهنفس درباره این حرکت توضیح داد:
«من برای این کار تمرین کردهام. کیفیت خودم را میشناسم و سعی میکنم تکنیکم را در بهترین موقعیت استفاده کنم. وقتی کنار فیل فودن، ارلینگ هالند و عمر مرموش بازی میکنم، مهم است توپهایی به آنها بدهم که شانس گلزنی داشته باشند.»
اما نقطه اوج این ماجرا نه حرکت شرکی، بلکه واکنش پپ گواردیولا بود. مردی که سالها کنار لیونل مسی کار کرده، کسی که اساس فلسفه فوتبال مدرنش بر مبنای «سادگی و کارآمدی مسی» شکل گرفته و کمتر پیش میآید بازیکنی را بهطور مستقیم با مسی مقایسه کند. اما بعد از این صحنه، سرمربی سیتی جملهای گفت که تیتر اول همه رسانهها شد:
«من هرگز ندیدم مسی چنین سانتری انجام دهد. مسی بهترین بازیکنی است که میتوان با او کار کرد، اما این نوع سانتر را از او ندیدم… بله، شرکی از این نظر بهتر بود.»
گواردیولا البته تلاش کرد این جمله را در ادامه مدیریت کند و در یک چارچوب تحلیلی قرار دهد تا از سوءتعبیر جلوگیری کند. او افزود:
«این کارها زمانی خوباند که مؤثر باشند. من سادگی را دوست دارم و آن را از مسی یاد گرفتم. مسی کارهای ساده را بینقص انجام میدهد، سپس چهار یا پنج نفر را دریبل میکند. من میخواهم بازیکنانم کارهای ساده را درست انجام دهند. لئو یک استعداد خاص است و میتواند هر کاری بخواهد انجام دهد.»
این جملات تفسیرهای مختلفی را در فضای ورزشی بهراه انداخت:
آیا پپ قصد داشت روحیه شرکی را بالا ببرد؟
آیا میخواست تفاوت میان «تکنیک نمایشی» و «تکنیک مؤثر» را توضیح دهد؟
یا شاید میخواست نشان دهد سیتی پس از رفتن بازیکنان بزرگی مانند دیبروینه نیاز به ستارگان تازهای دارد که بتوانند در سطح جهانی دیده شوند؟
حرکت شرکی از نظر زیباییشناختی یکی از خاصترین لحظات این فصل فوتبال انگلیس بوده است. اجرای پاس رابونا با این دقت، در زاویهای بسته و زیر فشار دفاع، آن هم با اطمینان از حضور مهاجم در زمان مناسب، کیفیتی است که کمتر بازیکنی در سطح اول فوتبال جهان در اختیار دارد. همین موضوع باعث شد بسیاری از کاربران، این پاس را با پاسهای مشهور ریاض محرز، آنخل دیماریا و حتی ریکاردینیو در فوتسال مقایسه کنند.
از سوی دیگر، این مقایسه با مسی—هرچند در سطح یک «حرکت مشخص»—بهطور طبیعی بازتاب خاصی داشت. مسی معمولاً برای سانترهای نمایشی شناخته نشده، زیرا سبک بازی او بیشتر بر دریبل، پیشروی عمقی، بازی ترکیبی و خلق موقعیت از میانه میدان استوار است. بنابراین پپ در واقع میخواست بگوید: شرکی کاری انجام داده که حتی مسی هم در آن سبک خاص معروف نبود. نه اینکه او را از نظر کلی بالاتر از مسی بداند.
این بازی اما یک پیام مهم دیگر هم داشت: شرکی میتواند همان «سلاح مکمل» باشد که گواردیولا در ترکیب سیتی بهدنبالش بوده؛ بازیکنی که هم تکنیک فردی دارد، هم جسارت و هم توانایی خلق لحظههای غیرقابلپیشبینی که دفاع هر تیمی را میتواند غافلگیر کند.
اگر این روند ادامه پیدا کند، شاید سیتی یکی از جذابترین ترکیبهای هجومی فصل را در اختیار داشته باشد:
فودن با ضربات دقیق، هالند با تمامکنندگی بیرحمانه، مرموش با حرکت بدون توپ مؤثر، و شرکی با خلاقیت لحظهای.
ترکیبی که هر لحظه میتواند یک اتفاق جدید بسازد.
