تیم تکواندوی بانوان زیر ۲۱ سال ایران در حالی راهی نایروبی شد تا در رقابتهای جهانی این رده سنی شرکت کند که حواشی اردوی نهایی بار دیگر پرسشهای جدی درباره کیفیت مدیریت، انضباط و فرهنگ حرفهای تیم ملی را زنده کرده است. طبق اطلاعات بهدستآمده، مبینا نعمتزاده و هستی محمدی در آخرین اردوی آمادهسازی دچار مشاجرهای جدی شدند؛ مشاجرهای که از سطح درگیری لفظی عبور کرده و فضای روانی اردو را متشنج کرده است. با این حال، بدون اعمال برخورد انضباطی یا انتشار گزارش رسمی، هر دو ورزشکار با تیم ملی عازم کنیا شدند.
اینکه چرا در آستانه مسابقات جهانی، جایی که آرامش و تمرکز تیم ارزش استراتژیک دارد، هیچ تصمیم مدیریتی مشخصی اتخاذ نشده، پرسشی کلیدی است. هر دو ورزشکار از مدعیان جدی کسب مدال طلا محسوب میشوند، اما تجربه ورزش قهرمانی نشان میدهد گاهی مدیریت نظم تیمی اهمیت بیشتری از مدال احتمالی دارد. در تیمی که قرار است نماینده کشور در سطح جهان باشد، قابل قبول نیست که درگیری فیزیکی یا لفظی بدون هیچ پیامد یا بررسی رسمی رها شود.
نام مبینا نعمتزاده پیشتر نیز در اختلاف با ناهید کیانی و حتی درگیری با یکی از پیشکسوتان دیده شده بود. اکنون نیز حاشیه جدیدی شکل گرفته، که بسیاری آن را ناشی از این تصور میدانند که «پشتش به سرمربی گرم است». وقتی یک ورزشکار احساس مصونیت کند، تعادل و عدالت انضباطی تیم اولین قربانی میشود.
همین مسئله نگاهها را به سمت مهروز ساعی، سرمربی تیم ملی بانوان، میبرد؛ شخصی که علاوه بر نقش فنی، باید مدیر بحران، تنظیمکننده فضای تیم و خطکش انضباطی باشد. اما تکرار حواشی اخیر — چه در لیگ، چه در اردوهای تیم ملی — این پرسش را ایجاد کرده که آیا مدیریت موجود از شفافیت، بیطرفی و قاطعیت لازم برخوردار است یا خیر.
این نخستینبار نیست که نام مهروز ساعی در محور جنجالها دیده میشود. اختلافات قدیمی با برخی مربیان و پیشکسوتان، موارد مربوط به لیگ و اکنون درگیری در اردوی تیم ملی، یک الگوی تکرارشونده را نشان میدهد: حواشی از بین نرفتهاند، بلکه منتقل شدهاند.
وظیفه سرمربی فقط آموزش تکنیک و تاکتیک نیست؛ بلکه ایجاد ساختار رفتاری، حفظ آرامش گروهی، مدیریت تنشها و پایش عدالت در تیم نیز بخشی از همان مسئولیت است. تیمی که نتواند اختلافات داخل خود را مدیریت کند، حتی اگر بهترین ستارهها را داشته باشد، در روز مسابقه آسیب میبیند.
با وجود این چالشها، امید میرود تیم ایران در کنیا عملکردی درخور ارائه دهد و بخشی از این فضای ملتهب را پشت سر بگذارد. اما مستقل از نتیجه مسابقات، روشن است که بازنگری مدیریتی و انضباطی در تیم ملی بانوان ضرورتی غیرقابلچشمپوشی است.
