در تاریخ فوتبال ایران تنها دو دروازهبان توانستهاند در جام جهانی با انتخابی کاملاً شخصی و خارج از چارچوب تیمی ظاهر شوند؛ حرکتی که نهتنها غیرمعمول بود، بلکه در دوره خود به یک تصمیم جنجالی تبدیل شد. نخستینبار ناصر حجازی در جام جهانی ۱۹۷۸ آرژانتین، پس از تعویض پیراهن با آلن راف دروازهبان اسکاتلند، در دیدار سوم برابر پرو همان پیراهن را با برند «آمبرو» بر تن کرد؛ در حالیکه تیم ملی ایران آن دوره رسماً با «آدیداس» قرارداد داشت. حجازی حتی لوگوی فدراسیون اسکاتلند را با چسب پوشانده بود تا ظاهرش به لباس ایران نزدیک شود.
۲۰ سال بعد، اینبار احمد عابدزاده در جام جهانی ۱۹۹۸ فرانسه تصمیمی مشابه گرفت. در دیدار تاریخی برابر آمریکا، عابدزاده به جای لباس رسمی «پوما»، پیراهن محبوب و قدیمی خود از برند «آلاشپورت» را پوشید؛ همان لباسی که سالها در پرسپولیس و تیم ملی به آن خو گرفته بود. این تصمیم بلافاصله با اعتراض شرکت پوما همراه شد و جریمه سنگینی برای دروازهبان و کاپیتان وقت تیم ملی رقم زد.
این دو اتفاق در تاریخ فوتبال ایران بهعنوان نمونههای استثنایی باقی ماندهاند؛ دو لحظه خاص که ترکیب «شخصیت»، «جسارت» و «نوستالژی» را در قاب جام جهانی به نمایش گذاشتند و هیچگاه در دورههای بعدی تکرار نشدن
