تیم ملی فوتبال هائیتی با رقمزدن یکی از شگفتیهای بزرگ فوتبال سالهای اخیر، موفق شد برای نخستینبار در تاریخ خود جواز حضور در جام جهانی ۲۰۲۶ را کسب کند. این صعود تاریخی در شرایطی رقم خورد که کشور هائیتی درگیر بحرانی عمیق از نظر سیاسی و امنیتی است؛ وضعیتی که شباهت آن با محدودیتهای خانگی تیم ملی ایران در برخی دورهها، مورد توجه رسانههای بینالمللی قرار گرفته است.
پس از ترور رئیسجمهور ژوونل مویس در سال ۲۰۲۱، ساختار امنیتی هائیتی فروپاشید و باندهای مسلح کنترل بخشهای وسیعی از پایتخت، پورتو پرنس، را در دست گرفتند. گزارشها نشان میدهد بیش از ۸۵ درصد از شهر در تصرف این گروههاست. یکی از مهمترین نمادهای این آشفتگی، ورزشگاه ملی سیلویو کاتور است که طبق اعلام منابع رسمی، کاملاً توسط باندهای مسلح اشغال شده و کاربرد ورزشی خود را از دست داده است. این یعنی تیم ملی هائیتی بیش از چهار سال است نتوانسته هیچ دیدار خانگی در خاک خود برگزار کند.
برای عبور از این محدودیتها، تیم ملی هائیتی مجبور شده تمام بازیهای خانگی خود را در خارج از کشور انجام دهد. همهی دیدارهای خانگی این تیم در مسیر مقدماتی جام جهانی در کشور کوراسائو و عمدتاً در ورزشگاه Ergilio Hato در شهر ویلمستاد برگزار شد. این مهاجرت اجباری خانگی نهتنها فشار روحی زیادی بر بازیکنان وارد کرد، بلکه هزینههای لجستیکی تیم را هم افزایش داد؛ با این حال، هائیتی با عملکردی کمنقص توانست از گروه خود عبور کند و به تورنمنت بزرگ فوتبال جهان راه یابد.
با وجود بحران امنیتی، این موفقیت ورزشی بهعنوان لحظهای نمادین از مقاومت، اتحاد و امید در میان مردم هائیتی شناخته میشود. برای بسیاری از شهروندان این کشور، صعود به جام جهانی، فرصتی برای رهایی موقت از تلخی واقعیتهای روزمره بود؛ روزی که فوتبال توانست شکافهای عمیق اجتماعی و سیاسی را برای لحظهای پر کند و شادی را به خیابانها بیاورد.
اگرچه برگزاری مسابقات در خاک هائیتی تا آیندهای نامعلوم غیرممکن است، حضور در جام جهانی ۲۰۲۶ میتواند فرصتی باشد تا صدای مردم این کشور در سطح جهانی شنیده شود. فوتبال، بار دیگر ثابت کرده که حتی در دل بحرانهای شدید، میتواند بهعنوان پل ارتباطی میان ملتها عمل کند و روایتی از امید بسازد که سالها در خاطرهها باقی بماند.
