شوک و اشک در بوداپست؛ ایرلند با گل دقیقه ۹۶ رؤیای مجارستان را نابود کرد و به پلیآف جام جهانی رسید
در بوداپست، شب فوتبال مرز میان ممکن و ناممکن را از میان برداشت. ایرلند با پیروزی ۳–۲ مقابل مجارستان در دیداری که لحظهای از التهاب خالی نبود، موفق شد به پلیآف جام جهانی راه یابد؛ دیداری که تا دقیقه ۹۶ همه نشانههای یک جشن ملی در مجارستان را داشت، تا اینکه ناگهان گل باورنکردنی تروی پاروت در وقتهای اضافه، همه چیز را فرو ریخت.
بر روی چمن ورزشگاه پایتخت مجارستان، چهرههای درهمشکسته بازیکنان میزبان تصویر دردناک یک رؤیا را حک کردند؛ اشکهای دومنیک سوبوسلای، کاپیتان آرام اما نافذ مجارستان، از همه گویاتر بود — انسانی تنها در برابر حقیقتی که فوتبال با بیرحمی تمام پیش رویش گذاشت. چهار دهه انتظار برای حضور دوباره در جام جهانی، در لحظهای باورنکردنی فروپاشید.
بازیکنان مجارستان پس از سوت پایان بازی، یکییکی بر زمین نشستند؛ زانوان در آغوش، چشمان خیره به چمن، در سکوتِ جمعی شکسته شدند. این شکست، شکست تاکتیکی نبود؛ شکستِ رویا بود — رویای نسلی که تا چند ثانیه مانده به پایان، بوی جام جهانی را نفس کشیده بود. ولی فوتبال تصمیم گرفت سناریوی متفاوتی بنویسد؛ با امضای ملتِ تسلیمناپذیر ایرلند، که همیشه در تاریخ انگلستان و بریتانیا به عنوان ملتی مقاوم شناخته شده است.
ایرلندیها در خاک بوداپست، چهره تاریخی خود را نمایان کردند. نبرد تا ثانیه پایانی، دو گل مهیج و در پایان، لحظهای جاودانه با ضربه سرنوشتساز تروی پاروت که نامش برای همیشه در حافظه فوتبال دو ملت حک شد. آن گل، نه فقط راه صعود به پلیآف، که تجلی ایمان و اراده ملتی بود که همواره از دل سختیها قهرمان بیرون آمده است.
در دوبلین و شهرهای دیگر ایرلند، این پیروزی عزاداری ملی مجارستان را تبدیل به جشن ملی سبزها کرد. حالا با صعود به پلیآف، ایرلند یک قدم دیگر تا جام جهانی فاصله دارد؛ جامی که اگر با همین روحیه جنگندگی ادامه دهند، نامشان را در آمریکا باز هم خواهیم شنید.
فوتبال بار دیگر یادمان انداخت که گاهی در دقیقه ۹۶ تاریخ تغییر میکند؛ و در بوداپست، یک ملت گریست تا ملت دیگری رؤیا ببیند.