تهران امروز یکی از آلودهترین روزهای پاییز را پشت سر گذاشت؛ شاخص کیفیت هوا به عدد ۱۶۶ رسید و شهر را وارد محدوده «ناسالم برای همه گروهها» کرد. عددی که بهمعنای افزایش خطر برای تمامی شهروندان، از کودکان و سالمندان تا افراد سالم است. اما در حالی که انتظار میرفت کارگروه آلودگی هوا تصمیمی متناسب با شرایط اضطراری اتخاذ کند، خبر رسمی اعلامشده برای فردا باز بودن مدارس و دانشگاهها بود؛ تصمیمی که موجی از انتقاد و سردرگمی را میان خانوادهها، مدیران مدارس و حتی فعالان حوزه سلامت ایجاد کرد.
شاخص آلودگی نسبت به روز گذشته ۱۳ واحد بدتر شده، اما کارگروه با اعتماد کامل گفته «شرایط بهتر شده است». این تضاد آشکار میان آمار رسمی سنجش هوا و موضع مسئولان، سؤالات جدی را درباره معیارهای تصمیمگیری، پشتپردههای احتمالی و نحوه مدیریت بحران آلودگی هوا در پایتخت ایجاد کرده است. خانوادهها میپرسند: اگر هوا واقعاً بهتر شده، چرا دستگاههای پایش هوا چنین عددی را ثبت کردهاند؟ و اگر بهتر نشده —که اعداد همین را میگویند— چرا باید دانشآموزان و دانشجویان در معرض آلودگی شدید قرار بگیرند؟
اعلام این تصمیم آنهم در ساعات پایانی هفته، برنامهریزی خانوادهها و مدارس را با مشکل روبهرو کرده و نشانهای دیگر از بینظمی ساختاری در مدیریت بحران به شمار میرود. در شرایطی که پدیده «آلودگی هوا» بهعنوان یک بحران خاموش شناخته میشود، تصمیمگیری شتابزده، غیرمستند و بیتوجه به دادههای علمی، تهدیدی مستقیم برای سلامت نسل آینده است. پرسش بزرگ اما همچنان بیپاسخ مانده: چرا میان واقعیت آلودگی و تصمیمات رسمی چنین فاصلهای وجود دارد؟
