رسانه فوتبال ۳۶۰، متعلق به عادل فردوسیپور در واکنش به رفتارهای زشت چند روز اخیر خداداد عزیزی نوشت: خداداد عزیزی، مهاجم سابق تیم ملی ایران که یکی-دو سالی میشود مدیر باشگاه تراکتور است، این روزها دوباره به صدر اخبار برگشته؛ نه به خاطر فعالیتهای حرفهای در حوزه فوتبال، بلکه به دلیل به کار بردن الفاظ ناپسند، زشت و مثبت هجدهی که اصرار عجیبی به عادیسازی آن دارد. خداداد که روزگاری نماد سختکوشی در فوتبال ایران بود، چندصباحی است به دلیل رفتار و گفتار غیرعادی و ناشایست در برنامههای مختلف، «خود وایرال» شده. ظاهر امر هم نشان میدهد از کاراکتر جدیدی که برای خودش تعریف کرده، ناراضی نیست هیچ، به دفاع از آن هم میپردازد.
عادیسازی فحاشی
وایرال شدن الفاظ ناپسند خداداد در مراسم قرعهکشی جام جهانی باعث شد تا بسیاری با وجهه جدیدی از مهاجم سابق تیم ملی ایران روبرو شوند؛ او الفاظ مثبت ۱۸ را با میکروفون باز و ظاهرا با آگاهی به کار میبرد تا احتمالا خوشایند عدهای شود. حمایت یکی-دو چهره سیاسی از الفاظی که او خطاب به رئیس فیفا به کار برده هم باعث شده تا امر برش مشتبه شود و اینگونه بپندارد که کاربرد چنین الفاظی در ادبیات روزمره، ساری و جاری است و ایرادی بر گفتارش نیست. او برای اینکه چنین زشتیهایی را عادی جلوه دهد، در میکسدزون و پس از دیدار ذوبآهن و تراکتور، دوباره با سینه سپر شده، مقابل خبرنگاران، فحشهای مثبت هجدهاش را تکرار میکند و آن را امری عادی تلقی میکند. جالب آنکه اصرار دارد این موضوع طبیعی است و «به ریش نیست بلکه به ریشه است»! از همه عجیبتر اینکه یکی- دو رسانه هم در روزهای اخیر در تلاش بودهاند رفتار و گفتار ناشایست خداداد عزیزی را عادی جلوه داده و همسو با نظرات او از این بگویند به کار بردن چنین الفاظ ناشایستی امری طبیعی و بدیهی است.
پشت خداداد به کجا گرم است؟
این برای اولینبار نیست که خداداد عزیزی به دلیل رفتار و گفتار نامتعارف در کانون توجه قرار میگیرد؛ عجیب آنکه محرومیت، محدودیت و یا جریمهای برای او درنظر گرفته نمیشود هیچ، امکان بیشتری برای بیان اظهاراتش هم فراهم میشود؛ آنهم با رویکردی طلبکارانه. خداداد در ماه و سالهای اخیر به وضوح مورد توجه بوده و در زمره مدیرانی قرار گرفته که امکان فعالیت، در هر شرایطی را داشتهاند. جالب آنکه او روزی به همراه وحید شمسایی و علیرضا دبیر به لبنان در مناطق جنگ زده ضاحیه جنوبی میرود تا با ابراز همدردی با آنها و کودکان سختی کشیدهشان بپردازد؛ اما زمانی که قرار است الگوی رفتاری برای نسل جدید فوتبال ایران باشد، به ترویج پرخاشگری با الفاظ ناشایست و مثبت ۱۸ میپردازد و سعی در عادی جلوه دادن آن دارد. واضح است اگر چنین مواردی از سر اشتباه و یکباره بود، قابل چشمپوشی بود و میشد آن را پای اشتباهات سهوی گذاشت؛ اما اصرار به استفاده از چنین ادبیات و رفتاری به دور از شان مدیران ورزشی، این پرسش را در ذهن مخاطب برجسته میکند که پشت خداداد به کجا گرم است که درها و مسیر فحاشی و عادیسازی این الفاظ به رویش باز و برایش هموار است؟
