ویدئوی تازه منتشرشده ازپرویز پرستویی بازیگر پروژه تاریخی «امام علی (ع)»، روایت بیپردهای از پشتصحنه سخت، طولانی و روحی این سریال را فاش میکند؛ روایتی که نشان میدهد چگونه نقشآفرینی در یک شخصیت تاریخی-اعتقادی میتواند حتی خارج از قاب دوربین نیز در جان بازیگر ریشه بدواند. او توضیح میدهد که این پروژه در مجموع ۱۹ ماه زمان برده و حدود ۵ ماه از این مدت، او بدون صحنه مشخص، بدون دوربین و بدون کار رسمی در لوکیشن حاضر میشده—تنها برای اینکه ارتباط ذهنی و حسی با نقش «محمد ابوبکر» را عمیقتر کند.
به گفته پرویز پرستویی، طی این ۵ ماه در سکوت کامل وارد «خانه حضرت امیر» میشده، جایی که لوکیشن اصلی بخشهایی از سریال بوده است. او هر روز مینشسته، مونولوگ میگفته و حتی تلاش میکرده تصور کند حضرت علی (ع) روبهرویش نشسته است؛ تا جایی که میگوید «نمیتوانستم به صورتش نگاه کنم، فقط به سینهاش نگاه میکردم». این میزان از غرقشدن در نقش، نشان میدهد که او این کار را تنها یک پروژه بازیگری نمیدانسته، بلکه تجربهای روحانی، شخصی و سنگین برایش بوده است.
بازیگر در بخش دیگری از صحبتهایش اشاره میکند که برخی عوامل پشت صحنه حتی تصور میکردند او «خل شده» چون ساعتها با شخصیتی خیالی خلوت میکرده و جملات طولانی را خطاب به «کسی که نبود» میگفته است. اما او تأکید میکند که این تمرینها ضروری بود تا بتواند نقش محمد ابوبکر را نه صرفاً در ظاهر، بلکه در جان و رفتار خودش ایجاد کند.
او همچنین میگوید در همان پنج ماه میتوانست بازی در نقشهای دیگر، حتی نقشهای پرپیشنهاد پروژههای همزمان را قبول کند؛ اما این کار را رد کرده چون باور داشته که این نقش مسئولیتی بزرگ و غیرقابلجایگزین است. جمله صریح او «نه، من محمد ابوبکر هستم» نشان میدهد که این پروژه برایش فقط یک سریال نبود، بلکه انتخاب هویتی و اعتقادی بوده است.
این روایت صادقانه پرده از جنبهای کمگفتهشده از پشتصحنه سریالهای تاریخی برمیدارد؛ جایی که بازیگر باید با احترام، تخیل عمیق و تمرکز سنگین، روح خود را برای ایفای نقش شخصیتهای بزرگی که میلیونها نفر به آنها باور دارند، آماده کند.
