چرا این اتفاق می‌افتد؟
کانکتور USB-A که از دهه۹۰ میلادی تا امروز روی میلیاردها دستگاه قرار گرفته، از نظر طراحی نامتقارن است؛ یعنی فقط در یک جهت خاص وارد درگاه می‌شود. این تصمیم به‌جای آنکه بر پایه‌ی زیبایی یا راحتی باشد، براساس هزینه و دوام گرفته شد.
در سال ۱۹۹۴، تیمی به رهبری آجی بات (Ajay Bhatt) در اینتل مأمور طراحی «درگاهی جهانی» بود. آن‌ها دو گزینه پیش رو داشتند:
- یک کانکتور دوطرفه و متقارن (مثل USB-C امروزی)، اما گران‌تر و پیچیده‌تر.
- یا کانکتوری ساده، ارزان، بادوام اما یک‌طرفه.
برای اینکه استاندارد بتواند روی میلیاردها دستگاه نصب شود، گزینه دوم انتخاب شد. در مقیاس جهانی، حتی اضافه شدن چند سنت به قیمت هر پورت می‌توانست صدها میلیون دلار هزینه‌ی اضافی به صنعت تحمیل کند و پذیرش آن را متوقف کند.
🔹 نتیجه‌ی تصمیم
به این ترتیب USB-A به گزینه‌ی «به‌اندازه کافی خوب» تبدیل شد:
- ارزان
- قابل‌اعتماد
- با اتصالی محکم و بادوام
اما نه کاملاً بدون نقص.
و این نقص کوچک همان است که باعث شده سه دهه است میلیاردها نفر با «برزخ کوانتومی USB» روبه‌رو باشند — لحظه‌ای که در آن، بدون هیچ دلیل منطقی، اتصال فقط در سومین تلاش موفق می‌شود!
🔹 سرانجامِ ماجرا
نسخه‌ی مدرن‌تر یعنی USB‑C بالاخره رؤیای قرینه‌بودن و دوطرفه‌بودن را محقق کرد. امروزه این استاندارد در راه است تا میراث ۳۰ساله USB‑A را جایگزین کند.
اما تا آن زمان، آن “کلیک” آرامی که بالاخره فلش بعد از دو بار اشتباه در جای خود جا می‌گیرد، یادگار یکی از هوشمندانه‌ترین سازش‌های تاریخ فناوری باقی می‌ماند — ترجیح بقا بر کمال.
