بازگشت بزرگ بارسلونا به نوکمپ، شبی که میبایست سراسر جشن و خاطره باشد، به صحنهای از خشم و احساسات فروخورده هواداران آبیاناری تبدیل شد؛ آن هم علیه کسی که روزگاری یکی از آرزوهای خاموش کاتالانها بود: نیکو ویلیامز. از نخستین لحظهای که نام جوان باسکی از بلندگوی ورزشگاه خوانده شد، صدای سوت و فحاشی در فضای تازه بازسازیشده نوکمپ پیچید—پیامی آشکار از ناراحتی هواداران بابت تصمیم نیکو در تابستان گذشته.
ویلیامز تابستان امسال در حالی که پیشنهاد جدی بارسا را روی میز داشت، ترجیح داد با اتلتیک بیلبائو تمدید کند و در باشگاهی بماند که از کودکی پرورش یافت. تصمیمی که او آن را «وفاداری به خانواده و شهرش» دانست اما طرفداران بارسلونا هرگز بخشیدهاش نکردند. حتی دوستی صمیمیاش با لامین یامال، ستاره جوان بلوگرانا، نیز نتوانست از شدت خشم هواداران بکاهد.
از زمان گرمکردن تا لحظه سوت شروع، نام نیکو مترادف با صداهای ممتد هو و ناسزا بود. هر بار توپ به پایش میرسید، موجی از اعتراض در سراسر ورزشگاه میپیچید. در یکی از صحنهها، پس از ضربهای که به بیرون رفت، بخشی از سکوها، شعاری را که سال گذشته برای جذبش میخواندند، این بار با لحنی تمسخرآمیز تکرار کردند—نشانهای از دگرگونی احساسات یک شهر در برابر تصمیمی حرفهای.
با وجود این جو سنگین، ویلیامز نشان داد فشار او را نمیشکند. در زمین، او خطرناکترین بازیکن تیم باسکی بود؛ بارها مدافعان بارسا از جمله ژول کنه و آلخاندرو بالده را در نبردهای یکبهیک جا گذاشت. در دقایق پایانی نیمه نخست نیز با نفوذی هوشمندانه، موقعیتی خلق کرد که برای لحظهای سکوی نوکمپ را در سکوتی سنگین فرو برد—آنجا که هواداران دریافتند منفورترین بازیکن امشب، میتوانست قهرمان زمین شود.
تم انتقامی هواداران بارسا یادآور همان مسیری است که نامهایی چون فیگو و نیمار نیز پیشتر تجربه کردند. اما در سوی مقابل، رفتار حرفهای و عملکرد جسورانه نیکو، تصویری از بلوغ نسلی تازه از بازیکنان اسپانیایی ارائه داد؛ فوتبالیستهایی که میان عشق هواداران و منطق حرفهای خود، راهی متفاوت را برگزیدهاند.
نوکمپ پس از نوسازی، قرار بود بازتاب شکوه گذشته باشد، اما این شب بیش از آنکه جشن بازگشت باشد، به یادآوری خشم جمعی کاتالانها از ازدسترفتن رؤیایی بهنام نیکو ویلیامز تبدیل شد—روایتی که شاید به این زودی فراموش نشود.
