دربی تهران در حالی قرار است دوباره خارج از پایتخت و در ورزشگاه امام خمینی اراک برگزار شود که استقلال با یک معضل بزرگ و ۳۱ ساله پای به میدان میگذارد؛ معضلی که نه با تغییر نسلها حل شده، نه با تغییر مربیان و نه با تغییر شرایط دو تیم. استقلال طی تمام ادواری که دربی خارج از تهران برگزار شده، نتوانسته پرسپولیس را شکست دهد؛ طلسمی سنگین که سه دهه است روی این باشگاه سایه انداخته و حالا در آستانه دربی ۱۰۶ دوباره به یکی از مهمترین روایتهای این بازی حساس تبدیل شده است.
نخستین دربی خارج از تهران در زمستان ۱۳۷۳ و پس از اتفاقات جنجالی دربی معروف ۲–۲ رقم خورد؛ جایی که کمیته برگزاری مسابقات، برای آرامتر شدن فضا، بازی استقلال و پرسپولیس را به بندرعباس منتقل کرد. آن مسابقه یکی از کمهیجانترین دربیهای تاریخ بود و دو تیم بدون خلق موقعیت خاصی به تساوی صفر–صفر رضایت دادند. هشت سال بعد، در دور رفت دومین دوره لیگ برتر، برای دومین بار تاریخ تکرار شد و استقلال و پرسپولیس اینبار در تبریز به مصاف هم رفتند؛ مسابقهای که با تساوی یک–یک خاتمه یافت و همچنان طلسم را نشکست.
اما مهمترین نسخه این طلسم مربوط به پاییز سال گذشته است؛ زمانی که به دلیل آماده نبودن استادیومهای تهران، دربی نیمفصل اول لیگ بیستوچهارم در اراک برگزار شد و پرسپولیس با تکگل در همان نیمه نخست توانست استقلال را شکست دهد. همان شکست، هم یک رکورد تاریخی را ثبت کرد و هم سنگینی این طلسم ۳۱ ساله را بیشتر کرد.
امسال نیز دوباره شرایط به شکلی رقم خورده که دربی تهران باید در اراک برگزار شود؛ موضوعی که از نگاه بسیاری از هواداران، عملاً با هویت «دربی تهران» در تضاد است. اما فارغ از محل برگزاری، اهمیت این مسابقه برای هر دو تیم بسیار بالاست. استقلالیها با تمام توان وارد میدان میشوند تا بالاخره قفل سه دهه ناکامی را بشکنند و اولین پیروزی خود در دربی خارج از تهران را جشن بگیرند. از آنسو، پرسپولیس با انگیزهای مضاعف، هم برای حفظ برتریهای اخیرش و هم برای ثبت دومین برد متوالی خارج از تهران برابر استقلال، آماده این جدال میشود.
شرایط دو تیم، اختلاف امتیازها، فرم بازیکنان و البته فشار هواداران، همگی باعث شده دربی ۱۰۶ به یکی از پرهیجانترین نسخههای سالهای اخیر تبدیل شود؛ دیداری که میتواند یک رکورد تاریخی را بشکند یا آن را بیش از قبل در ذهن هواداران تثبیت کند.
