بیلسا در آستانه اخراج | اعتراف حیرتانگیز: «من آدم سمیای هستم!» پس از شکست تحقیرآمیز مقابل آمریکا
«من سمی هستم، ارتباط با من حال آدم را خراب میکند!» این جمله از زبان مارسلو بیلسا، مربی پرآشوب و متفکر آرژانتینی، در یک نشست خبری ۱۰۵ دقیقهای پس از شکست سنگین ۵-۱ تیم ملی اروگوئه مقابل آمریکا، بار دیگر چهره واقعی او را برای خبرنگاران آشکار کرد. این نشست طولانی و پرتنش در مونتهویدئو، نه فقط یک گفتوگو پس از بازی که نمایش کاملی از ذهن متلاطم، وسواسهای فکری و بحران رهبری در فوتبال آمریکای جنوبی بود.
بیلسا که همیشه به عنوان «سرمربی دیوانه» شناخته میشود، در این گفتوگو نه از خود دفاع کرد و نه سعی در آرام ساختن افکار عمومی داشت. او در لحظههایی به خودانتقادی شدید روی آورد و گفت: «وقتی میآیم، فضا متشنج میشود. من تولیدکننده اضطرابم.» این جملات بهروشنی نشان میدهد که فشارها پس از شکست اخیر، او را به مرحلهای از درونکاوی روانی رسانده که کمتر در فوتبال حرفهای دیده میشود.
تجربه نشان میدهد نشستهای خبری بیلسا همواره غیرقابلپیشبینی بودهاند. از جلسه ۸۰ دقیقهای معرفیاش در لیدز یونایتد تا گفتوگوهای بیوقفهاش در آرژانتین، مردی که همواره از مترجمش میپرسد آیا نیاز به استراحت دارد یا نه، حالا گرفتار شرایطی شده که رسانههای اوروگوئه آن را «بحران ارتباط و رختکن سرد» تعبیر میکنند. حتی لوئیس سوارز، که در دوره اخیر کنار گذاشته شد، از اختلافهای جدی درون تیم پرده برداشت و فدریکو والورده، کاپیتان فعلی، آن را تأیید کرد.
با وجود تمام انتقادها، فدراسیون فوتبال اروگوئه فعلاً پشت بیلسا مانده است. این کشور با هدایت او بهراحتی به جام جهانی رسیده بود اما در ماههای اخیر کیفیت بازی تیم سقوط کرده و نارضایتی در داخل اردو افزایش یافته است. تحلیلگران ورزشی معتقدند اگر او در دیدارهای بعدی نتواند ساختار تیم را احیا کند، احتمال اخراجش بسیار زیاد است.
در توصیف این نشست، خبرنگاران حاضر از لحظاتی عجیب سخن گفتهاند؛ از اشاره بیلسا به دندان مصنوعی، برد پیت، گوجهفرنگی و آواز تانگو گرفته تا چالشهای مکرر با اصحاب رسانه. فلیپه کاردیناس از سایت The Athletic نوشته است: «او همچنان همان مرد خستهناپذیر و بیپرواست که فوتبال را به کلاس فلسفه تبدیل میکند.»
حالا پرسش اصلی این است: آیا مارسلو بیلسا میتواند از این تونل تاریک عبور کند؟ یا اینکه سرنوشت او بهعنوان مربی نابغه اما ناسازگار، در اروگوئه به نقطه پایان خود نزدیک شده است؟