سقوط از سنمامس تا برنابئو؛ چهار روزی که همهچیز را عوض کرد
چهار روز پیش، یادداشتها پر بود از امید؛ سه گل در سنمامس، مقابل تیمی سرسخت، نشانهای از بازگشت کاراکتر رئال بود.
اما مقابل سلتا همه چیز مثل شیشه خرد شد.
اگر بازی بیلبائو آتشبسی کوتاهمدت بود، این آتشبس حالا به پایان رسیده و تمام زخمهای تیم عیان شده است.
ژابی آلونسو این بار نه برنامهای برای احیای تیم داشت و نه واکنشی سریع به مشکل. رئال مادرید مانند تیمی پایینجدولی وارد زمین شد:
بیفشار، بیاحساس خطر، بیانگیزه و متکی بر “شاید یک اتفاق”.
۶۵ دقیقه خوابآلودگی؛ تیمی که باور نکرده بود مسابقه شروع شده
۶۵ دقیقه اول مقابل سلتا چیزی شبیه به یک راهرفتنِ دستهجمعی بود.
هیچ دویدن تهاجمی.
هیچ فشار ساختاری.
هیچ تنش رقابتی.
بازیکنان با حالتی وارد زمین شدند که انگار سرنوشت بازی به آنها ربطی ندارد.
این دقیقاً همان حالتی است که در فصلهای بحرانی رئال دیده شده:
ترکیبی از خستگی ذهنی + عدم تمرکز + فشار جدول + آشفتگی تاکتیکی.
ژابی آلونسو در این وضعیت فقط یک گزینه داشت:
تعویضهای پیاپی و امیدوار بودن به یک جرقه فردی.
رودریگو و گونسالو آمدند؛ اما نه شوقی به بازی تزریق شد و نه ساختار تیم تغییر جدی کرد.
داور، محرک اصلی رئال؛ نه تاکتیک مربی
مهمترین نکته بازی این بود که داور، تیم را بیدار کرد؛ نه مربی.
آلخاندرو کینترو با چند تصمیم جنجالی، شعلهای از عصبانیت در بازیکنان رئال ایجاد کرد و همین خشم باعث شد رئال چند دقیقهای نفس بکشد و بجنگد.
اما این انرژی قطرهای بود بر آتش فصلی که روزبهروز بیرمقتر میشود.
در میان همه، فقط ژوامنی و وینیسیوس عملکردی بالاتر از متوسط داشتند.
بقیه یا خسته بودند، یا سردرگم، یا بیانگیزه.
سقوط ذهنی؛ مشکل بزرگتر از تاکتیک
بحران رئال فقط فنی نیست.
تیم از نظر روانی خالی شده.
انگار فشارِ “باید دوباره قهرمان شویم” تبدیل شده به کابوسی که روی سر هر بازیکن سنگینی میکند.
مصدومیتها به این مشکل دامن زدهاند:
– فقدان ستارگان کلیدی
– نبود ثبات ترکیب
– بار فیزیکی بیش از حد روی نیمکت محدود
و حالا کارتهای قرمز هم بحران جدید ساختهاند.
این ترکیب، فرمول یک فروپاشی تدریجی است.
رئال مادریدِ آلونسو؛ آزمون بزرگ ۷۲ ساعت آینده
فقط ۷۲ ساعت تا برخورد با منچسترسیتی زمان باقی است.
بازیای که نهتنها فصل را شکل میدهد، بلکه اعتبار ژابی آلونسو را نیز تعریف میکند.
اگر رئال با همین فرم وارد میدان شود،
حتی برنابئو هم توان نجاتش را نخواهد داشت.
این ۷۲ ساعت، همان نقطهای است که شاید تعیین کند:
– آیا آلونسو “مربی رئال” است؟
– یا هنوز در مرحله یادگیری برای سطح بالاتر قرار دارد؟
چرا این شکست از همه کشندهتر بود؟
زیرا این شکست چیزی بیش از یک بازی از دسترفته بود:
– نشانهای از بحران هویت
– آشکار شدن فاصله ذهنی با بارسلونا
– بیپاسخ ماندن تاکتیکی در شرایط فشار
– کمبود رهبری در زمین
– افت فنی بازیکنان نامحسوس اما خطرناک
فاصله ۵ امتیاز جلو بودن تا ۴ امتیاز عقب افتادن در یک ماه،
زنگ خطری است که هیچ تیم بزرگی نمیتواند نادیده بگیرد.
جمعبندی
رئال مادرید وارد مقطعی شده که میتواند فصلش را نجات دهد یا بسوزاند.
آلونسو باید در ۷۲ ساعت آینده بیش از تاکتیک، روحیه تیم را بازگرداند؛
زیرا آنچه برابر سلتا دیده شد،
کمبود استعداد نبود…
کمبود آتش بود.
