از قاجار تا امروز؛ تحول معیارهای زیبایی زن ایرانی در ۱۵۰ سال اخیر

دوران قاجار: ابروهای پهن و صورت گرد، نماد اصالت

در دوره قاجار (قرن ۱۳ هجری)، زنان اشراف‌زاده و درباری معمولاً ابروهای پهن، سبیل نازک و پوست روشن داشتند.

زیبایی در آن زمان به «طبیعت» گره خورده بود. زنان از سرمه، حنا، و روغن گل سرخ برای آرایش استفاده می‌کردند و چهره‌هایشان نشانه‌ی نجابت و اصالت خانوادگی بود.

تصاویر زنان قاجاری نشان می‌دهد که حتی داشتن کمی سبیل یا ابروهای به‌هم‌پیوسته، نه‌تنها زشت نبود بلکه نشانه زنانگی و جذابیت تلقی می‌شد.

 

دوران پهلوی: ظهور مدرنیت و تأثیر غرب

با آغاز دوره پهلوی و گسترش رسانه‌ها، معیارهای زیبایی به‌سمت «زن مدرن» تغییر کرد.

مدل مو، لباس و حتی چهره زنان تحت تأثیر سینمای غرب قرار گرفت.

در دهه‌های ۳۰ تا ۵۰ خورشیدی، بازیگرانی مانند گوگوش، فروغ فرخزاد و فخری خوروش الگوهای زیبایی بودند.

لب‌های قرمز، موهای کوتاه و اندام ظریف، جایگزین چهره‌های سنتی قاجاری شدند.

 

💅 پس از انقلاب: بازگشت به سادگی و طبیعی بودن

 

دهه‌های ۶۰ و ۷۰ شمسی با محدودیت‌های ظاهری همراه بود و معیار زیبایی به سادگی، پاکی و چهره طبیعی بازگشت.

اما در همین دوران، مراقبت از پوست و مو اهمیت بیشتری پیدا کرد.

زنان ایرانی با وجود محدودیت‌ها، از روش‌های خانگی و سنتی زیبایی استفاده می‌کردند؛ مثلاً ماسک‌های گیاهی، روغن بادام و گلاب.

 

✨ دهه ۸۰ تا امروز: جهانی شدن زیبایی

با ظهور شبکه‌های اجتماعی و گسترش فرهنگ جهانی، معیارهای زیبایی ایران به استانداردهای بین‌المللی نزدیک‌تر شد.

چهره‌های آرایش‌شده، عمل‌های زیبایی، و مدهای الهام‌گرفته از سلبریتی‌ها فراگیر شد.

امروز زیبایی برای بسیاری از زنان ایرانی ترکیبی است از سنت و مدرنیته — چهره‌ای آراسته اما با حفظ اصالت ایرانی.