برترینها: بیتعارف بگوییم چمن ورزشگاه آزادی تنها چیزی بود که طی این سالها درست کار میکرد. از سال ۱۳۸۲ تا امروز، با وجود صدها ایراد مدیریتی، تغییر مدیرها، بیپولی، بیبرنامگی و تصمیمهای ناگهانی، همین چمنِ ساده و طبیعی آزادی آبروی فوتبال ایران را نگه داشت.
بهترین چمن ایران؟ بله. بدون رقیب. تنها اشتباه بزرگش هم آبیاری با آب آلودهی دریاچه آزادی در سال ۱۴۰۲ بود؛ اشتباهی که نه مشکل چمن، بلکه مشکل مدیریت بود.
اما حالا، برنامهای که باعث نابودی زمین تبریز شد و ورزشگاه جدید مس کرمان را به «زمین تمرین دامداری» تبدیل کر، برای تنها چمن سالم کشور دندان تیز کرده تا آن را هم هیبریدی کند؛ یعنی دقیقاً همان پروژهای که در جای دیگر فاجعه شد.
سؤال ساده:
وقتی بلد نیستید، چرا دوباره تکرار میکنید؟
چرا چیزی را که سالم است خراب میکنید؟
چرا چمن خرابکردن تبدیل به پروژه افتخار شده؟
این تصمیم جز یک چیز نیست: نابودی عمدی بهترین دارایی ورزش فوتبال ایران.
تجربه تبریز و کرمان فریاد میزند؛ گوش کسی بدهکار نیست
در تبریز چمن هیبریدی شد، نتیجه چه شد؟ زمین به حدی بد است که نمیشود در آن فوتبال بازی کرد.
در کرمان، چمن هیبریدی قرار بود «مدرنترین» باشد؛ حالا تبدیل به زمین خاکی شده است.
با این سابقه فاجعهبار، حالا نوبت آزادی است؛ بزرگترین و مهمترین ورزشگاه کشور.
انگار تبدیل زمین فوتبال به بیابان شبیهسازیشده، مد جدید پروژههای ورزشی شده!
این تصمیم، فقط اشتباه نیست؛ خیانت به فوتبال است.
چمن آزادی همین حالا هم به خاطر تعمیرات قابل استفاده نیست. حالا اگر طرح هیبریدی روی آن پیاده شود، چند سال دیگر هم قابل بازی نخواهد بود. یعنی یک تعطیلی طولانیمدت برای فوتبالی که در همین حد هم نمیتواند لیگ را روی نظم نگه دارد.
پیامدش چیست؟ چند سال آوارگی تیمها، چند صد میلیارد هزینه اضافه، یک زمین غیرقابل بازی شبیه نمونههای شکستخورده قبلی، حذف استقلال و پرسپولیس از ورزشگاه خانگیشان، نابودی یک چمن که ۲۰ سال آبرو داشت، و در نهایت، فوتبال ایران باز هم بازنده تصمیمهایی میشود که پشت میز گرفته میشوند، نه روی زمین.
چرا همیشه آنجایی را خراب میکنیم که درست کار میکند؟ این فقط یک سؤال نیست؛ یک فریاد است.
